Uczucia i refleksje – Eric-Emmanuel Schmitt „Małżeństwo we troje”

Książka Erica-Emmanuela Schmitta zaskoczyła mnie już na samym początku. Biorąc ją do ręki myślałam, że to zwyczajna powieść obyczajowa, ewentualnie romans, a okazało się, że to zbiorek pięciu opowiadań.

Pierwsze z nich – „Dwóch panów z Brukseli” jest mocnym rozpoczęciem całego cyklu. To historia małżeństwa Geneviéve i Édouarda Grenierów, która zostaje porównana/skonfrontowana z zakazanym, skazanym na ukrycie uczuciem Jeana Daemensa i Laurenta Delphina. Schmitt doskonale ukazuje, jak trudna jest miłość, gdy wchodzi w grę uczucie homoseksualne, dla jednych całkiem normalne, dla innych obrzydliwe i naganne. W tym opowiadaniu autor porusza problem zdrady, komu łatwiej wybaczyć niewierność, kto ucieka od cierpienia, kto jest gotowy do poświęcenia. Opowiadanie to czyta się z wielką przyjemnością, pozostaje delikatne i subtelne, wszystko ze smakiem, bez szokujących, zadziwiających opisów erotycznych.

Drugie opowiadanie pt. „Pies” przedstawia czytelnikowi związek między panem a psem. Głównym bohaterem jest Samuel Heymann, który jest lekarzem i stroni od kontaktów z ludźmi. Mężczyzna jest introwertykiem, woli samotność niż jakiekolwiek stosunki z innym człowiekiem. Jeśli jest komuś/czemuś wierny to tylko jednej rasie psa – owczarkowi francuskiemu. Każdemu z nich nadaje to samo imię – Argos. Pan i pies zawsze chętnie spędzali chwile w swoim towarzystwie, nigdy się z sobą nie nudzili. Opowiadanie to przedstawia głębię całkowicie innych uczuć. Relacja pan – pies jest inna niż człowiek – człowiek. Nasuwa się tutaj pytanie kogo kochać łatwiej? Zwierzę czy drugiego człowieka?

„Małżeństwo we troje” to trzecie z kolei opowiadanie tego cyklu, jest ono opowiadaniem tytułowym. Przedstawiono tutaj historię wdowy z dwojgiem dzieci, która ponownie wyszła za mąż. Kobieta bardzo kochała swojego pierwszego męża, dlatego po ponownym wyjściu za mąż nie jest w stanie zapomnieć o poprzednim małżeństwie. Cały czas myśli o nim, porównuje drugiego męża do pierwszego. Są małżeństwem we troje. Kogo kobieta kocha tak naprawdę? Czy w ogóle kocha drugiego męża? Może nie była gotowa na ponowne małżeństwo?

Czwartym opowiadaniem jest „Serce w popiele”. Ta opowieść nie jest już taka łatwa w zrozumieniu jak poprzednie. Czytelnik musi wczuć się w akcję i utożsamić z bohaterami, aby lepiej zrozumieć to skomplikowane opowiadanie. Główna bohaterka pała wielkim uczuciem do swojego siostrzeńca – kocha go bardziej niż swojego syna. Dopiero, gdy jej dziecko umiera dociera to do niej. Wtedy jej uczucia diametralnie się zmieniają, wielka miłość zmienia się w nienawiść. Jak to mówią… między miłością a nienawiścią jest cienka granica, którą łatwo przekroczyć.

Ostatnim opowiadaniem jest „Dziecko upiór”, które ukazuje historię Séverine i Benjamina Trouzaców. Podobnie jak pierwsze opowiadanie, to także jest mocne. Główni bohaterowie są małżeństwem, w przeszłości podjęli dramatyczne kroki – zdecydowali się wykonać aborcję, ponieważ ich dziecko było nieuleczalnie chore. Gdyby się urodziło cierpiałoby na mukowiscydozę. Wcześniej byli ludźmi sukcesu, teraz są ledwie cieniami samych siebie sprzed tego wydarzenia. W ich związku zaczęło się źle dziać, wzajemnie się oskarżali, dlatego zdecydowali się na terapię, która im pomogła. Znów zaczęli w pełni żyć, ale wtedy na horyzoncie pojawiła się Melissa – młoda, czarująca dziewczyna, która uratowała im życie w górach.

Eric-Emmanuel Schmitt chwyta w tej książce czytelnika za serce. Każde opowiadanie jest emocjonujące, bohaterowie są niebanalni, mają jakieś tajemnice, przeżycia, życie ich jakoś w przeszłości doświadczyło. Historie poruszają różne problemy, z którymi czytelnik musi się zmierzyć. Opowiadania skłaniają do przemyśleń natury filozoficznej i egzystencjalnej. Jeśli lubicie takie klimaty to z czystym sumieniem polecam!

Moja ocena: 6/10

„Wszelka mądrość zaczyna się od akceptacji cierpienia”.

Schmitt E. E., Małżeństwo we troje, Wydawnictwo ZNAK, Kraków 2013.