Tragiczne love story...

Gdybym miała wybrać jedną książkę, którą uważam za absolutny majstersztyk i najlepsze dzieło literatury, które do tej pory czytałam, byłaby to chyba Anna Karenina. Chociaż napisana w XIX wieku, jej problematyka jest wciąż aktualna. Miłość, zdrada, romans, pieniądze, tragedia, czy to nie brzmi bardzo współcześnie? 

Główną i tytułową bohaterką jest Anna Arkadiewna Karenina, która wiedzie dostatnie i nudne życie u boku męża, poważanego i przykładnego Aleksieja Aleksandrowicza Karenina. Anna udaje się do Moskwy, aby ratować małżeństwo swojego brata – hulaki i bawidamka. Już na stacji kolejowej poznaje przystojnego hrabiego Aleksieja Kiryłłowicza Wrońskiego. Ona jest mężatką i matką, a on wkrótce ma oświadczyć się innej, ale to nie powstrzymuje ich od romansu, szybko się w sobie zakochują, nie zważają na nic i na nikogo. Świat petersburskiej elity zostaje wstrząśnięty, gdy Anna postanawia zostawić męża i syna dla Wrońskiego, pragnie przeżyć wielką miłość, której nigdy nie otrzymała od Karenina.

            W tym momencie można postawić pytanie czy Anna postępuje tak źle? Owszem, zostawia męża i syna, którego kochała ponad życie. Tołstoj świetnie ukazał wewnętrzną walkę bohaterki. Z jednej strony chciała przeżyć wielką miłość, której nigdy nie zaznała ze strony Karenina, ale wiedziała, że mąż odbierze jej syna. Romans wychodzi na jaw, a kobieta decyduje się uciec z kochankiem wbrew wszystkim i wszystkiemu, znając konsekwencje.

Tołstoj wprowadza czytelnika w świat XIX-wiecznej petersburskiej elity, poznajemy życie, zwyczaje i konwenanse ówczesnego społeczeństwa. Barwne opisy pozwalają nam przenieść się w tamte czasy, gdzie z jednej strony dostrzegamy przepych, życie najwyższej warstwy społecznej, a z drugiej Tołstoj przedstawia postać Konstantego Dymitricza Lewina, osoby, która nie patrzy na bogactwa, wręcz źle się czuje w towarzystwie arystokracji. Jest on najciekawszą postacią całej powieści. To inteligentny człowiek, szukający sensu istnienia, który twardo stąpa po ziemi, żyje zgodnie z własnymi wartościami. 

Powieść ta to nie tylko opowieść o kobiecie, która znudzona życiem u boku nudnego męża ucieka z przystojnym kochankiem. Tołstoj raczy nas wnikliwymi charakterystykami psychologicznymi bohaterów. Męża degeneratki, który sam nie jest postacią krystaliczną. Za maską poważnego męża stanu kryje się tchórzostwo, egoizm, obłuda i cynizm, ale z drugiej strony mężczyzna jest skłonny wybaczyć żonie i ratować małżeństwo. Nad profilem psychologicznym samej Anny można opowiadać długo, przez całą książkę zmienia się od cnotliwej żony, przez rozpustną cudzołożnicę, po zazdrosną o kochanka kobietę, która mierzy się z depresją. Żadna z postaci nie jest krystalicznie dobra, ani zła, następują różne zmiany w ich charakterach, Tołstoj popisuje się świetną umiejętnością przedstawienia emocji, psychiki, a nawet szaleństwa.

Anna Karenina nie jest typową historią miłosną. To również próba ukazania hipokryzji i obłudy rosyjskiej arystokracji, opowieść, która zmusza czytelnika do wielu przemyśleń egzystencjalnych.

Moja ocena 10/10

„Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”.

„Ja mogę żyć tylko sercem, wy zaś żyjecie według zasad”.

Tołstoj L., Anna Karenina, tłum. K. Iłłakowiczówna, wydawnictwo ZNAK, Kraków 2012.