Męczące love story – „Wichrowe Wzgórza” Emily Brontë

„Wichrowe wzgórza” to powieść, która wywołuje we mnie mieszane uczucia. Jeszcze żadna książka nie irytowała mnie tak bardzo, a jednocześnie ze względu na styl autorki chciałam czytać dalej. Denerwowało mnie w niej wiele rzeczy, ale najbardziej główni bohaterowie. Mamy przed sobą wielką historię miłosną, a kochankowie z jednej strony szaleją za sobą, a z drugiej zatruwają życie sobie i wszystkim innym z ich otoczenia.

Klamrą rozpoczynającą i kończącą powieść jest osoba pana Lockwooda, który ma zamiar wynająć Drozdowe Gniazdo od Heathcliffa, tam pani Dean (swoją drogą chyba jedyna bohaterka, a zarazem narratorka, która daje się polubić) opowiada choremu Lockwoodowi historię Earnshawów i Lintonów. Wszystko zaczyna się od przybycia do Wichrowych Wzgórz (domu Earnshawów) tajemniczego Heathcliffa.

Powieść rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku, autorka doskonale przedstawia mistyczny, tajemniczy świat. Dostajemy obraz wrzosowisk, starych zamków, ciemnych pomieszczeń  i duchów, a wszystko jest owiane symbolizmem, jak na literaturę romantyzmu przystało.

Głównym bohaterem powieści jest Heathcliff, który jaki mały chłopiec pojawia się w domu państwa Earnshawów. Katy – córka pana Earnshawa początkowo nie jest zachwycona pojawieniem się chłopaka w rodzinie, jednak później przekonuje się do niego, a po jakimś czasie zaczynają pojawiać się między nimi uczucia. Dziewczyna jest zauroczona Heathcliffem do czasu, aż poznaje Edgara Lintona, jest zachwycona jego urodą, zachowaniem, towarzyską ogładą. Heathcliff nie może pogodzić się ze stratą ukochanej, dlatego wyjeżdża na trzy lata. Po powrocie jego jedynym celem jest zemsta.

Jak już wspominałam książkę tę szybko się czyta, ale jednocześnie niezwykle irytuje zachowanie bohaterów. Katy młoda, dobra dziewczyna, po przeprowadzce do Drozdowego Gniazda ukazuje swoje prawdziwe oblicze. Staje się kapryśna, wyniosła i zarozumiała. Częste ataki szału mają na celu wymusić na Lintonie podporządkowanie się i spełnianie zachcianek. Heathcliff postanawia ożenić się z Izabelą – siostrą Edgara, aby zemścić się za „kradzież” jego ukochanej. Izabela poznaje prawdziwą twarz męża, który staje się gburem, nienawidzącym wszystkich i wszystkiego, do tego poniża ją i bije.

Z powodu swojej niespełnionej miłości, Katy i Heathcliff stają się zgorzkniali. Nie zważają na to ile cierpienia przysparzają nie tylko sobie nawzajem, ale również Edgarowi i Izabeli, a także dzieciom. Trudno zachwycać się takimi bohaterami, kiedy ona jest płytka i kapryśna, a on staje się z romantycznego kochanka nienawistnym mścicielem. Wszystko to sprawia, że niezwykle męczyłam się czytając tę książkę. Niejednokrotnie miałam ochotę zamknąć ją i już do niej nie wracać, jednak styl Brontë czynił lekturę łatwiejszą do strawienia. Miałam nadzieję, że Heathcliff w końcu zobaczy, do czego doprowadziła chęć zemsty, jednak staje się jeszcze bardziej zgorzkniały i próbuje zniszczyć życie następnych pokoleń.

Nie jestem zachwycona tą powieścią, a może powinnam. Z jednej strony jej tajemniczość i symbolizm przemawiają na korzyść, ale męczące love story głównych bohaterów sprawiało, że kilka razy miałam ochotę rzucić książką i do niej nie wracać. Emily Brontë doskonale ukazuje, do czego może doprowadzić ciągła chęć zemsty, a także kaprysy i ataki szału. Żaden z bohaterów nie wzbudził mojej sympatii, a o profilu psychologicznym samego Heatcliffa można pisać eseje. Rozumiem, że ktoś może nie zgadzać się z moją opinią, w końcu z jakiegoś powodu książkę tę zalicza się do najlepszych, jednak myślę, że w dużej mierze ocena ta odnosi się do stylu autorki, a nie samej historii, która dla mnie jest zbyt ciężka.

Moja ocena: 5/10

„To nie człowiek, a do mojego miłosierdzia nie ma prawa! Oddałam mu serce, a on je zdeptał i odrzucił. Ludzie pozbawieni serca nic już czuć nie mogą, jakże więc mogę mu współczuć? Nie pożałowałabym go, choćby rozpaczał do ostatniego tchnienia i płakał za Katarzyną krwawymi łzami. O, nie!”.

E. Brontë, Wichrowe Wzgórza, Wydawnictwo Świat Książki, Warszawa 2015.