Miło(ść) Żurnalisty

Niewiele jest książek, do których recenzji kompletnie nie mogę się zabrać. Tak właśnie było z „Miłością, po prostu”, „Pamiętnikiem”, „ŚĆ”, „Snami z Bournemouth” i „Listami Żurnalisty”. Już jakiś czas temu je przeczytałam i dopiero dzisiaj (swoją drogą chyba ciekawa data) zebrałam się w sobie, żeby coś napisać.

Kim jest sam autor? Nie wiem. Sam siebie opisuje jako anonimowego pisarza, Hanka Moody’ego dzisiejszego świata. Przynajmniej tyle można dowiedzieć się z jego instagramowego biogramu. Pomimo (albo właśnie dlatego) że nigdy nie pokazuje swojej twarzy jest osobą niezwykle interesującą. Jako jego publiczność nie znamy nawet jego imienia. I chyba w tym wszystkim najlepsze jest to, że nikt nie potrzebuje go znać, ani wiedzieć, jak wygląda, bo każdy czeka na to, co ma do przekazania.

Każda z tych książek to zbiór refleksji, listów, wierszy, które są pełne miłości, tęsknoty, żalu, niekiedy cierpienia. Żurnalista pokazuje to uczucie również od tej drugiej strony, którą zna każdy, ale mało kto chce o niej mówić. Bo przecież miłość to nie tylko pocałunki w deszczu i seks przy rockowych balladach. To też kłótnie, starcia różnych charakterów, kłamstwa i przekleństwa. Autor sam ukazuje siebie jako egoistę i w żadnym wypadku nie próbuje się wybielić, ani zrzucić winy za rozstanie na tę drugą osobę, ale cholernie za nią tęskni, a przynajmniej ja to tak odbieram.

Nie wiem na ile w Żurnaliście kreacji postaci, chociaż sam przyznaje że popełnił tylko kilka fikcji literackich, ale słowa zawarte w tych kilku książkach są niesamowicie realistyczne. Opisy straty, wspomnienia jej oczu i ust, z jednej strony egoizm, a z drugiej tęsknota i brak samoakceptacji (?).

Czym jest miłość dzisiaj?

Mężczyzna, który otwarcie pisze, że pragnie miłości dla niektórych może wydawać się niemęski, ale tak naprawdę, do cholery, w dzisiejszych czasach to odwaga przyznać się do uczuć i mało tego – przelać je na papier. Każdy z wierszy i listów, nawet najkrótszy potrafił zatrzymać mnie w miejscu i skłonić do własnych refleksji. Czytając je uświadomiłam sobie, że od jakiegoś czasu sama bardzo łatwo odpuszczam i nie daję drugiej szansy – nawet sobie.

Moim zdaniem książki te są wyjątkowe. Pomimo minimalizmu wiele przekazują i potrafią przypominać momenty z życia, po których ciężko się pozbierać. Pełne prawdziwych emocji. Niekiedy trudne. Wyciskające uczucia i łzy.

Oczywiście znajdą się krytycy, którzy będą wytykać błędy. Ale co z tego? Według mnie dodają one jedynie autentyczności i pokazują, że pod wpływem chwili i tak powstanie coś pięknego i wyjątkowego.

Drogi Żurnalisto,

Nie pozostaje mi nic innego, jak pogratulować wrażliwości w tym otaczającym nas świecie, gdzie problemy załatwia za nas xanax i alkohol. Pokazujesz, że jednak można zmierzyć się z uczuciem.

A niektórzy nie potrafią w uczucia.

Uciekają.

 

Pierwszy raz oceny nie będzie, bo chyba nie ma takiej skali, która mierzy uczucia.  

 

byś wiedziała

Nie chodzi, byś wiedziała,

że Cię kocham,

gdy Ci to mówię.

 

Tylko byś wiedziała,

kiedy masz wątpliwości.

 

Żurnalista.pl, Miłość, po prostu, 2017, s. 33.